[Δημήτρης Π. Παπαδίτσας, Το παράθυρο ΙΙΙ]
Γιατί ἔχω μέσα μου ἕνα νεκρό πουλί κι ἐσύ τό λυπᾶσαι Γιατί μοῦ κρατάς τά χέρια καί τά δικά σου χέρια τά ‘χω κρυμμένα στόν ὕπνο μου Γιατί τό σῶμα σου μοιάζει μέ ὄνειρο πού ἀκολουθεῖ τις πράξεις μου ὅλη τή μέρα Καί λίγο λίγο μοῦ ἔρχεται στή μνήμη Γιατί μοῦ λές γιά τήν ἀγάπη…