Όταν ο συγγραφέας Νίκος Θεοχαρίδης μου έστειλε το συγκεκριμένο ηχητικό του δώρο, δεν γνώριζε τη συναισθηματική βαρύτητα του ποιηματος που είχε επιλέξει να απαγγείλει.
Το ποίημα «Συνειρμός» που εμπεριέχεται στη ποιητική μου συλλογή Μνήμες μικρού μήκους είχα ξεκινήσει να το γράφω στο δωμάτιο του νοσοκομείου που νοσηλευόταν ο αγαπημένος μου παππούς-πατέρας το βράδυ της απώλειάς του, το 2012. Το ολοκλήρωσα 6 χρόνια αργότερα.
«Συνειρμός»
Η μυρωδιά του καφέ μού θυμίζει τον θάνατό σου
τη νύχτα στο δωμάτιο 9 που ψιθυρίζαν οι σκιές
οι τοίχοι έσταζαν ιδρώτα
και το ταβάνι δάκρυα
στο πάτωμα μεγάλωνε η ρωγμή·
ένα παιδί που σου ‘μοιαζε τραβούσε το σεντόνι σου·
ήταν παιδί, το άφησες να παίζει,
γέλουσες με τον αυθορμητισμό,
τώρα σωπαίνεις έξι χρόνια·
κάθε Απρίλη ανεβαίνεις από τη χώρα των νεκρών
— για να ΄μαι πιο ευγενική: κεκοιμημένων —
κόκκινες κόβεις παπαρούνες
— δεν αγαπώ το κόκκινο —
και το ΄χεις παράπονο, μου λες
που έφυγες Απρίλη·
που η Άνοιξη σε έκοψε σαν να ‘σουνα λουλούδι.
Απαγγελία ποίηματος:
