Τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο πρώτη φορά τον είχα συναντήσει τον Φεβρουάριο του 2020·
είχε μόλις αποδημήσει ”στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα” η αγαπημένη Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, και η βραδιά εκείνη ήταν αφιερωμένη στη μνήμη της. Ένα θέατρο κατάμεστο τότε, και ο Πατρίκιος ένας από τους ομιλητές· γλυκός και λιγομίλητος.

Το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024 ήταν η δεύτερη φορά που τον έβλεπα από κοντά. Πλέον ετών 96, με βλέμμα οξύ και διαπεραστικό όπως πάντα, μεστός από ιστορία, ποίηση και μνήμη ενός σχεδόν αιώνα, μας τίμησε με την παρουσία και τους στίχους του στο Πολιτιστικό Κέντρο Αγίου Στεφάνου του Δήμου Διονύσου.

Κρατώ πολλά από εκείνη βραδιά, τη συγκίνηση, τις σκέψεις, τη μορφή του πίσω από τον κόκκινο αλεξανδρινό· και έναν στίχο του ποιητικά υπαρξιακό, από το ποίημά του «Ξανά οι λέξεις»:

Όσο μπορώ
έστω δυο λέξεις να συνδυάζω
υπάρχω.

Γιατί όσοι γράφουν συναισθάνονται αυτήν τη σύνδεση των λέξεων με την ύπαρξη σαν μία ανάγκη ζωτική.