Ζωρζ Σαρή, 9/10/1999
«Αγαπημένη μου Δέσποινα, το ποίημά σου ποταμός, το διάβασα.
Να ‘μουν στη θέση σου! Έτσι έγραφα κι εγώ… τότε, πηγαία και αυθόρμητα.
Συνέχισε, μη σταματάς. Εγώ δεν ξέρω να γράφω ούτε έναν στίχο! Δεν έχει όμως σημασία. Είχα έναν φίλο, τον Οδυσσέα Ελύτη. Ένα ποίημά του το έγραφε μέσα σε έξι μήνες…
Γράφε και μην βιάζεσαι. Ο στίχος είναι ό,τι πιο σκληρό και δύσκολο — άλλο το… πεζό. Αλλά και το ”πεζό-ποίημα” έχει… τους κανόνες του.
Φύλαγε ό,τι γράφεις, αύριο θα με θυμηθείς…»
Μέσα στο γενικό ξεκαθάρισμα των τελευταίων ημέρων, άνοιξα σήμερα και τα κουτιά με τις παλιές αλληλογραφίες μου.
Βρέθηκαν μετά από χρόνια τα γράμματα της Ζώρζ Σαρή ξανά στα χέρια μου, και άρχισα να τα διαβάζω…
Ξεκίνησα να της γράφω το 1997, όταν ήμουν 14, τότε που μόλις είχα ανακαλύψει τον μαγικό κήπο της ποίησης, τότε που όλες οι σκέψεις ηχούσαν με ρυθμό.
Απαντούσε πάντα, άκουγε, μου έλεγε ιστορίες από τη ζωή της, τα βιβλία της, την Άλκη Ζέη, τους φίλους της ποιητές· με συμβούλευε, κάποιες φορές μιλούσαμε και στο τηλέφωνο.
Θυμάμαι πως περίμενα τα γράμματά της με τόση χαρά!
Κλεινόμουν στο δωμάτιο και τα διάβαζα. Στην τότε νεαρή ηλικία μου ήταν ο δεύτερος άνθρωπος που μου έδινε την αίσθηση του ανήκειν, σε αυτήν την ”περίεργη” ανάγκη μου να γράφω.
Μου λείπουν κάποιες εποχές, πολύ· και σίγουρα μου λείπουν πολλοί άνθρωποι.
Στη φωτογραφία απόσπασμα από ένα γράμμα της, τον Οκτώβριο του 1999…
Και πώς αυτό το αύριο σου, αγαπημένη μου Ζωρζ, γίνεται σήμερα·
