Σκόνη

Λες και ήτανε ποτέ ο χρόνος με το μέρος μας,
λες και μας λυπήθηκε ποτέ η μνήμη.

Αλλάζω το δέρμα
αλλάζει η εποχή
τα τρένα περνούν κι εγώ τρέμω —
αυτά που σφυρίζουν σαν φεύγουν
αυτά που ξανά δεν θα ‘ρθουν.

Κοιτώ το ρολόι
μοιράζονται οι ρόλοι
ακίνητη μένω και γύρω μου όλοι
σώματα αλλάζουν, πρόσωπα, χέρια.

Θα κάψουν μια νύχτα τ’ αστέρια το πιόνι
θα κόψει ο χρόνος το νήμα
και όλα τα γίνουν
σκιές  όπως σκόνη
και όλα μια μνήμη όπως μνήμα.

*Στις 26 Φεβρουαρίου για τη μνήμη του ατυχήματος στα Τέμπη δημοσιεύτηκε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα Μονόκλ του Αντώνη Τσόκου το ποίημά μου με τίτλο «Σκόνη» που συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική μου συλλογή Μνήμες μικρού μήκους.

Όταν το 2020 έγραφα το συγκεκριμένο ποίημα και το “έκλεινα” μέσα στη δεύτερη ποιητική μου συλλογή, ήταν για ένα προσωπικό βίωμα.

Όμως μετά από το τραγικό συμβάν στα Τέμπη το συγκεκριμένο ποίημα αναδύθηκε πάλι μέσα μου και συνδέθηκε τόσο έντονα με το γεγονός αυτό που είναι πια αφιερωμένο στη μνήμη όσων χάθηκαν.
Και η μνήμη αυτή ούτε θα μας λυπηθεί ποτέ, ούτε θα μαλακώσει.

Πηγή δημοσίευσης: Σκόνη, δημοσίευση στο Μονοκλ