Κατηγορία: Ποιήματα

Σ’ αυτήν την πόλη η θάλασσα δεν κοιμάται, μετράει ηλιοβασιλέματα και βλέμματα περαστικών, μαδάει παπαρούνες κόκκινες όταν κανείς δεν την θυμάται και τραγουδάει μελωδικά στον ήχο των κουπιών. Σ’ αυτήν την πόλη η θάλασσα δεν κοιμάται, ψιθυρίζει ποίηματα σ΄όσους γνωρίζουν να ακούν, υπόσχεται πως “θα… και θα…” με όλα της τα κύματα και συντροφεύει αμίλητη…

Σε γνωρίζω∙ μου φέρνεις μνήμες απ΄ το μέλλον γνώση από το παρελθόν έχεις τα μάτια των αλόγων και την βαθιά φωνή της θάλασσας μέσα στα χέρια σου συγκλίνουν οι δρόμοι όλοι στους χάρτες μου γίνεσαι ο καθρέφτης μου, μέσα σου με γνωρίζω. [Δέσποινα Ντάση, πρώτη δημοσίευση σε λογοτεχνικό site: Απρίλιος, 2018]

Μακραίνει ο δρόμος με τα κυπαρίσσια βαθαίνει η ρίζα του θανάτου ψηλώνει η απουσία∙ κι εμείς που μόνο μάθαμε να χάνουμε στα δάχτυλα μετριόμαστε – σήμερα δέκα αύριο εννιά, σαν να φυλάει ο θάνατος σαν να μετραέι αντίστροφα σ’ ένα κρυφτό που απ΄την αρχή γνωρίζει τις κρυψώνες. *Πρώτη δημοσίευση στο site: http://fractalart.gr/despoina-ntasi-poem/

Έλυσες τις μακριές χρυσές πλεξούδες, 1922, και πέσαν στον ώμο τα μαλλιά και οι μνήμες. Νόημα δεν είχε πια μαζί σου να τις κουβαλάς, ξενιτεμένος μαχαλάς τα όνειρα και η ζωή σου. Στριμωγμένα τα χρόνια και τ’ αγγίγματα στην πέτσινη βαλίτσα. Στην ανάσα ενός τρένου που βροντά και τρέμει στα διαζώματα, τρέμει η ψυχή στα…