Κατηγορία: Ποιήματα

Κάθε φορά που έφευγα, που απομακρυνόμουν, πίσω πως άφηνα ένιωθα, πως αποχωριζόμουν κάτι πολύ σημαντικό και άγνωστο ακόμα, έναν αόρατο έρωτα, μι’ αγάπη δίχως σώμα. [Δέσποινα Ντάση, απόσπασμα ποιήματος]  Φωτογραφία: Κόκκινο Λιμανάκι, Ιούνιος, 2018

Σ’ αυτήν την πόλη η θάλασσα δεν κοιμάται, μετράει ηλιοβασιλέματα και βλέμματα περαστικών, μαδάει παπαρούνες κόκκινες όταν κανείς δεν την θυμάται και τραγουδάει μελωδικά στον ήχο των κουπιών. Σ’ αυτήν την πόλη η θάλασσα δεν κοιμάται, ψιθυρίζει ποίηματα σ΄όσους γνωρίζουν να ακούν, υπόσχεται πως “θα… και θα…” με όλα της τα κύματα και συντροφεύει αμίλητη…

Σε γνωρίζω∙ μου φέρνεις μνήμες απ΄ το μέλλον γνώση από το παρελθόν έχεις τα μάτια των αλόγων και την βαθιά φωνή της θάλασσας μέσα στα χέρια σου συγκλίνουν οι δρόμοι όλοι στους χάρτες μου γίνεσαι ο καθρέφτης μου, μέσα σου με γνωρίζω. [Δέσποινα Ντάση, πρώτη δημοσίευση σε λογοτεχνικό site: Απρίλιος, 2018]

Μακραίνει ο δρόμος με τα κυπαρίσσια βαθαίνει η ρίζα του θανάτου ψηλώνει η απουσία∙ κι εμείς που μόνο μάθαμε να χάνουμε στα δάχτυλα μετριόμαστε – σήμερα δέκα αύριο εννιά, σαν να φυλάει ο θάνατος σαν να μετραέι αντίστροφα σ’ ένα κρυφτό που απ΄την αρχή γνωρίζει τις κρυψώνες. *Πρώτη δημοσίευση στο site: http://fractalart.gr/despoina-ntasi-poem/