Χρόνια περπάτησες στους κήπους μου στις μυστικές αυλές μου κόβοντας ρόδα, πίνοντας νερό απ’ τις πηγές μου στον ίσκιο μου κοιμώμενος στο φως μου τραγουδώντας κι είδες εκείνες τις πλευρές, τις δύσβατές μου διαδρομές, που άλλοι πολλοί περαστικοί περνούσαν αγνοώντας. Χρόνια περπάτησες στους κήπους μου σε ήθελα κοντά μου ήταν πιο ώραιοι οι κήποι μου…

Χορεύει ο άνεμος τα δέντρα έχει περάσει πια καιρός και δεν λυπάμαι στο πεζοδρόμιο να πέφτουνε τα φύλλα στη γη να γέρνουν σώματα· μ’ αρέσει το φθινόπωρο, έχει εκείνη την γοητεία αυτού που φθίνει αυτού που ολοκληρώθηκε και τώρα αποχωρεί μέσω της αποσύνθεσης ή μέσα στην σιωπή ― ― το αποτέλεσμα αρκεί και όχι ο…

Κάθε φορά που έφευγα, που απομακρυνόμουν, πίσω πως άφηνα ένιωθα, πως αποχωριζόμουν κάτι πολύ σημαντικό και άγνωστο ακόμα, έναν αόρατο έρωτα, μι’ αγάπη δίχως σώμα. [Δέσποινα Ντάση, απόσπασμα ποιήματος]  Φωτογραφία: Κόκκινο Λιμανάκι, Ιούνιος, 2018

Σ’ αυτήν την πόλη η θάλασσα δεν κοιμάται, μετράει ηλιοβασιλέματα και βλέμματα περαστικών, μαδάει παπαρούνες κόκκινες όταν κανείς δεν την θυμάται και τραγουδάει μελωδικά στον ήχο των κουπιών. Σ’ αυτήν την πόλη η θάλασσα δεν κοιμάται, ψιθυρίζει ποίηματα σ΄όσους γνωρίζουν να ακούν, υπόσχεται πως “θα… και θα…” με όλα της τα κύματα και συντροφεύει αμίλητη…