Χορεύει ο άνεμος τα δέντρα έχει περάσει πια καιρός και δεν λυπάμαι στο πεζοδρόμιο να πέφτουνε τα φύλλα στη γη να γέρνουν σώματα· μ’ αρέσει το φθινόπωρο, έχει εκείνη την γοητεία αυτού που φθίνει αυτού που ολοκληρώθηκε και τώρα αποχωρεί μέσω της αποσύνθεσης ή μέσα στην σιωπή ― ― το αποτέλεσμα αρκεί και όχι ο…

Κάθε φορά που έφευγα, που απομακρυνόμουν, πίσω πως άφηνα ένιωθα, πως αποχωριζόμουν κάτι πολύ σημαντικό και άγνωστο ακόμα, έναν αόρατο έρωτα, μι’ αγάπη δίχως σώμα. [Δέσποινα Ντάση, απόσπασμα ποιήματος]  Φωτογραφία: Κόκκινο Λιμανάκι, Ιούνιος, 2018

Σ’ αυτήν την πόλη η θάλασσα δεν κοιμάται, μετράει ηλιοβασιλέματα και βλέμματα περαστικών, μαδάει παπαρούνες κόκκινες όταν κανείς δεν την θυμάται και τραγουδάει μελωδικά στον ήχο των κουπιών. Σ’ αυτήν την πόλη η θάλασσα δεν κοιμάται, ψιθυρίζει ποίηματα σ΄όσους γνωρίζουν να ακούν, υπόσχεται πως “θα… και θα…” με όλα της τα κύματα και συντροφεύει αμίλητη…

Σε γνωρίζω∙ μου φέρνεις μνήμες απ΄ το μέλλον γνώση από το παρελθόν έχεις τα μάτια των αλόγων και την βαθιά φωνή της θάλασσας μέσα στα χέρια σου συγκλίνουν οι δρόμοι όλοι στους χάρτες μου γίνεσαι ο καθρέφτης μου, μέσα σου με γνωρίζω. [Δέσποινα Ντάση, πρώτη δημοσίευση σε λογοτεχνικό site: Απρίλιος, 2018]