Χρόνια περπάτησες στους κήπους μου
σε ήθελα κοντά μου
ήταν πιο ώραιοι οι κήποι μου σε κάθε περασμά σου
είχανε λόγο τ΄άνθη μου να μένουν ανθισμένα
να τρέχουν δροσερά νερά, πουλιά να κελαηδούνε∙
είχανε λόγο οι κήποι μου γιατί είχανε εσένα.

Ώσπου μια νύχτα άναστρη, που ξάπλωνες σιμά μου,
ήρθε ο χρόνος κηπουρός ―
― ήρθε και σε ξερίζωσε βίαια απ’ την καρδιά μου.

Κι είναι από τότε που πατούν φύλλα ξερά στο χώμα
άλλοι πολλοί περαστικοί, που μέσα λίγο περπατούν,
κι ύστερα φεύγουν λέγοντας: Εδώ, κάνει χειμώνα.

[Δέσποινα Ντάση]