Χρόνια περπάτησες στους κήπους μου
στις μυστικές αυλές μου
κόβοντας ρόδα, πίνοντας
νερό απ’ τις πηγές μου
στον ίσκιο μου κοιμώμενος
στο φως μου τραγουδώντας
κι είδες εκείνες τις πλευρές, τις δύσβατές μου διαδρομές,
που άλλοι πολλοί περαστικοί περνούσαν αγνοώντας.
Χρόνια περπάτησες στους κήπους μου
σε ήθελα κοντά μου
ήταν πιο ώραιοι οι κήποι μου σε κάθε περασμά σου
είχανε λόγο τ΄άνθη μου να μένουν ανθισμένα
να τρέχουν δροσερά νερά, πουλιά να κελαηδούνε∙
είχανε λόγο οι κήποι μου γιατί είχανε εσένα.
Ώσπου μια νύχτα άναστρη, που ξάπλωνες σιμά μου,
ήρθε ο χρόνος κηπουρός ―
― ήρθε και σε ξερίζωσε βίαια απ’ την καρδιά μου.
Κι είναι από τότε που πατούν φύλλα ξερά στο χώμα
άλλοι πολλοί περαστικοί, που μέσα λίγο περπατούν,
κι ύστερα φεύγουν λέγοντας: Εδώ, κάνει χειμώνα.
[Δέσποινα Ντάση]